İnsanın koşulsuz, en aşın özlemi, ahlaksal bir amaçtan ve bir Tanrı'ya hizmetten bağımsız olarak ilk kez Nietzsche tarafından dile getirilmiştir. Nietzsche bu özlemi tam olarak tanımlayamamış, ama onu canlandırmış ve her bakımdan üstlenmiştir. Buradan yola çıkarak, öğütler vermek veya harekete geçmek olanaksızdır. Onu okuyanlar veya beğenenler, onu maskaraya çeviriyorlar. (O, bunu biliyordu ve söylemişti.) Onun istediği gibi, onu izlemeyi denemek; kendini aynı deneyime, onunla aynı kayboluşa bırakmaktır.
Aydınlanma , insanın kendi suçu ile düşmüş olduğu bir ergin olmama durumundan kurtulmasıdır . Bu ergin olmayış durumu ise, insanın kendi aklını bir başkasının kılavuzluğuna başvurmaksızın kullanamayışıdır. İşte bu ergin olmayışa insan kendi suçu ile düşmüştür; bunun nedenini de aklın kendisinde değil, fakat aklını başkasının kılavuzluğu ve yardımı olmaksızın kullanmak kararlılığını ve yürekliliğini gösteremeyen insanda aramalıdır. Sapare Aude! “ Aklını kullanma cesaretini göster! ” sözü şimdi Aydınlanmanın parolası olmaktadır. Doğa, insanları yabancı bir yönlendirilmeye bağlı kalmaktan çoktan kurtarmış olmasına karşın, tembellik ve korkaklık nedeniyledir ki, insanların çoğu bütün yaşamları boyunca kendi rızalarıyla erginleşmemiş olarak kalırlar, ve aynı nedenlerledir ki, bu insanların başına gözetici ya da yönetici olarak gelmek başkaları için de çok kolay olmaktadır. Ergin olmama durumu çok rahattır çünkü.